Post Top Ad
wtorek, 14 stycznia 2020
Wilk człowiekowi wilkiem?
Historia oparta na reportażu Larsa Berge pt: Dobry wilk. Tragedia w szwedzkim zoo.
4 czerwca 2012 roku
opiekunka wilków z Ogrodu Zoologicznego w szwedzkim Kolmarden, Karolina zapisuje
w dzienniku wydarzeń krótką notatkę o niepokojącym wydarzeniu, jakie miało
miejsce na wybiegu dla zsocjalizowanych przedstawicieli wilczego stada. Volk, samiec
stojący dość nisko w wilczej hierarchii posuwa się do prowokacji wobec Karoliny,
chwyta zębami za kaptur jej bluzy i rozszarpuje materiał na strzępy.
Dziewczyna, która jest
jedną z najbardziej doświadczonych opiekunek tych zwierząt bagatelizuje nieco
to nieprzyjemne wydarzenie. Podobnie zdają się czynić także inni opiekunowie,
którzy choć zauważają, ze wilki są niespokojne, nadmiernie pobudzone i skłonne
do coraz częstszych prowokacji, kontynuują jednak pracę narażając się na
kolejne, coraz śmielsze zaczepki z ich strony. Kilkanaście dni później
nabrzmiewająca sytuacja między wilczym stadem z zoo w Kolmarden, a ich
opiekunami kończy się tragicznie dla Karoliny. Pewnego chłodnego czerwcowego
przedpołudnia Sofie, zszokowana pracownica ogrodu zoologicznego odnajduje na
wybiegu dla wilków poszarpane ciało przyjaciółki, otoczone przez pobudzoną
watahę.
Wilki, które do tej pory
uznawały Karolinę za członka swego stada krążą teraz niespokojnie nad jej
ciałem i nie pozwalają się nikomu zbliżyć. Ustępują dopiero pod wpływem strzałów
w powietrze z broni palnej. Na miejscu błyskawicznie zjawiają się ratownicy
medyczni i policja. Na pomoc dla poszkodowanej dziewczyny jest jednak za późno.
Przez całe wieki
negatywny obraz wilczego stada kształtują takie tuzy literatury i sztuki, jak
choćby Ezop, bracia Grimm, czy Jan Brzechwa. Wilki ukazywane są jako dzikie,
niebezpieczne, podstępne i krwiożercze bestie zdolne do podłości i
okrucieństwa. Wilk w owczej skórze z bajek Ezopa podkrada się do bogu ducha
winnych owieczek bezwzględnie wykorzystując ich łagodność. Podstępnie mami także Czerwonego Kapturka sprowadzając
go w pułapkę. Maszerujące przez świat wilcze stada pustoszą ludzkie zagrody i
sioła zostawiając po sobie śmierć i zgliszcza. Berserkowie - wilczy wojownicy
odziany w skóry zwierząt, w bitewnym szale bezwzględnie gromią przeważające siły
wroga, nie czując litości nad pokonanymi. Przez kolejne stulecia nie brak ludzi
przekonanych, że ugryzienie wilka jest powodem niezwykłej przemiany człowieka w
wilkołaka.
Pod koniec dwudziestego
wieku ambitni pracownicy szwedzkiego zoo stają przed ogromnym wyzwaniem. Po
latach pracy z wilkami chcą udowodnić nie tylko szwedzkiemu społeczeństwo, że
wilki to szlachetne, wspaniałe zwierzęta niezasługujące w najmniejszym stopniu
na tak negatywną opinię społeczeństwa. Projekt nabiera rumieńców w 1979 roku za
sprawą znanego badacza zwierząt Matsa Amundina i dwóch stażystek Anniki i Marii
odbywających praktyki w zoo w Kolmarden. Pod okiem Amundina, trochę w tajemnicy
przed władzami ogrodu zoologicznego nastolatki stopniowo zbliżają się do stada
oswojonych wilków zamieszkujących zoo. Z czasem po nieśmiałych próbach
karmienia zwierząt wprost z ręki i otwieraniu furtki prowadzącej na wybieg,
dziewczyny za zgodą Amundina decydują się spędzić noc na wybiegu dla wilków.
Eksperyment kończy się ogromnym sukcesem. Zwierzęta nie tylko nie robią gościom
krzywdy, zbliżają się do Anniki, pozwalają się karmić, okazują jej żywe
zainteresowanie. Dwa lata później o dokonaniach nastoletniej dziewczyny staje
się głośno w całej Szwecji. Krajowe media ogłaszają ją rozmawiającą z wilkami,
a pomysł komercyjnych odwiedzin turystów na wybiegu dla wilków nabiera
rumieńców.
Trzydzieści lat później
kolejne pokolenie oswojonych wilków staje się fantastyczną atrakcją dla tysięcy
żądnych wrażeń turystów. Wybieg zajmowany przez Farkasa, Ulfura, Vilkasa,
Amaroqa, Ookami, Tchono, Volka i Lobo jest tłumnie odwiedzany także przez
gwiazdy kina, sportowców, a nawet głowy państw. Władze ogrodu zoologicznego
zapominają nieco o wartościach, jakie przyświecały im w momencie uruchamiania
projektu, a troska o dobro wilczego stada ustępuje z czasem miejsca pospolitej
komercji. Zainteresowanie niepospolitą atrakcją ze strony turystów jest tak
duże, że wielu pracowników zoo odczuwa coraz silniejszą presję, by sprostać
oczekiwaniom odwiedzających.
Wilki, te szlachetne, piękne
i bezkompromisowe stworzenia ani myślą jednak przystosowywać się do zasad popytu
i podaży, rządzących światem ludzi. Nawet oswojone, przywykłe do życia w
zamknięciu i obecności ludzi, pozostają wierne zasadom obowiązującym w
przyrodzie i nie wahają się ani chwili, by je wprowadzić w życie. Konsekwencją tego
jest ogromna tragedia. Otwartym pozostaje jednak pytanie, kto bardziej
odpowiada za ten wypadek? Wilki czy ludzie?
Źródła:
Lars Berge; Dobry wilk. Tragedia w szwedzkim zoo, Wydawnictwo Czarne, Wołowiec 2019
Maria Fredro - Boniecka; Nikt nie zna wilczego języka [w:] Voque
Bartosz Chmielewski; Szwedzki trybunał nad wilkiem. Recenzja książki Dobry wilk Larsa Berge [w:] Przegląd Bałtycki
Foto: foter.com
Tags
ciekawostki#
książka#
Share This
About Łukasz Sikora
książka
Etykiety:
ciekawostki,
książka
Subskrybuj:
Komentarze do posta (Atom)
Post Top Ad
Your Ad Spot
Author Details
Ut wisi enim ad minim veniam, quis nostrud exerci tation ullamcorper suscipit lobortis nisl ut aliquip ex ea commodo consequat. Duis autem vel eum iriure dolor in hendrerit in vulputate velit esse molestie consequat.
Brak komentarzy:
Publikowanie komentarza